Miniaturka #1

Hej,

Jest miniaturka, która wyjątkowo nie jest związana z HP. Reszta miniaturek (tak, teraz właśnie zapowiadam, że będzie ich więcej) będzie miała akcję w świecie magii. Mam nadzieję, że się spodoba. Mam do niej pewien sentyment, gdyż jest jedną z najlepiej napisanych przeze mnie dotychczas miniaturek i aż mnie korciło by ją wstawić :3 Zapraszam do czytania :D

~~♣~~

  Dzień jak co dzień. Chłodny dzień. Czwarty stycznia. Dwutysięczny szesnasty rok.

Młodzież gwarą przechodzi między nami, szturchając czasem albo pogardliwie patrząc na nas. Dziewczyny płaczą na twój widok, a chłopacy złorzeczą tobie za to co wcześniej zrobiłeś.

Klęczysz przede mną z bukietem kwiatów w dłoniach i patrzysz na mnie prawie, że płaczliwie. Mówisz coś, jakąś mowę, której ja nie słucham. Przyglądam się bacznie twoim oczom, gdyż to one są zwierciadłem duszy i w nich łatwo ujrzeć czy ktoś kłamie. U Ciebie wszystko przysłonił potok łez, który kończy się u twojej brody i spada żałośnie na posadzkę. Twój głos się załamuje i na kolanach przysuwasz się do mnie, a ja automatycznie się cofam. Badam twoją wykrzywioną w żalu twarz i  rozmyślam co z tego masz. Widownię? Satysfakcję gdy Ci wybaczę? A może jesteś tak sadomasochistyczny i chcesz abym Ci dała jeszcze więcej bólu?

Zasługujesz gnoju.

Będę z radością patrzeć jak upadasz, gnijesz pod masą krzywych spojrzeń i skomlesz abym przestała.

Będę się pławić w radości gdy już upadniesz z sił i dasz mi to czego chciałam.

Twoje życie na szali.

- Julie, proszę… - błagasz rozpaczliwie – Ja nie miałem tego na myśli… to… nie… Wybacz… – szepczesz spuszczając głowę w dół – nie chciałem – poruszasz ustami bezgłośnie.

Kręcę głową i kucam przy tobie unosząc twoją twarz do góry jednym palcem za podbródek. Wpatruję się w twoje oczy, które błagają o wybaczenie. Uzależniłeś się ode mnie przez ten miesiąc. A ja się nawet o to nie prosiłam, nie starałam się. Jedynie z tobą rozmawiałam i doszło do tego, że mnie okrutnie zraniłeś. Może i przypadkowo… ale to bez znaczenia.

Posyłam Ci prawie niewidoczny uśmiech, biorę kwiaty z twoich rąk i zaciągam się ich zapachem. Patrzysz na mnie rozszerzonymi oczami i próbujesz coś z siebie wydusić, ale jak widać ciężko Ci to idzie.

Wąchając kwiaty przymykam oczy. Pokropiłeś je nawet perfumem, który tak bardzo lubię. Wzdycham i moje kąciki ust się lekko unoszą.

Wstajesz otumaniony i wlepiasz we mnie spojrzenie, w którym można ujrzeć nadzieję… a nadzieja matką głupich.

- Ładne kwiaty – mówię do niego, aż mu zaschło w gardle – Pamiętałeś, że lubię goździki – spoglądam na biało-fioletowe płatki rośliny – nawet kolor jest śliczny – sunę palcem po delikatnych płatkach i uśmiecham się błogo, co wygląda trochę niepokojąco – aż żal, że je wyrzucę – mój uśmiech zmienia się w cyniczny.

Obracam się do Ciebie plecami i idę lekkim krokiem przed siebie wyrzucają ten piękny bukiet do kosza.

Stoisz zszokowany, jakbyś zobaczył ducha i zdruzgotany opierasz się o ścianę oddychając głęboko.

Zerkam przez ramię i widzę gdy ze złością uderzasz pięścią w ścianę.

Nie udało Ci się mnie znów oszukać.

Idę więc dalej z wielkim uśmiechem na ustach i z satysfakcją, że znów Cię pokonałam.

~~♣~~