Rozdział 22

Hey!

Znów tygodniowe opóźnienie, wybaczcie. W tym rozdziale: nie wiem czy uznacie że w 23 się coś dzieje czy nie, ale był on niezbędny do dalszego rozwoju historii. Piszcie w komentarzach uwagi co wam się podobało, a co nie :D Przyda mi się to w przyszłości.

Zapraszam do czytania!

~~*~~

- O… Dzień dobry, Syriuszu – wydukał, gdy niebiańsko uśmiechnięty profesor podbiegł do niego i klepnął w łopatkę, jakby było to dla niego czymś codziennym.

- Dzień dobry, Harry – spojrzał na girlandę na ścianie – a raczej już Wesołych Świąt, nieprawdaż?

Chłopak podążył wzrokiem w tą samą stronę. Uniósł smutno kąciki ust.

- Tak… dokładnie – mruknął – Zmierzasz na śniadanie? – spojrzał rozbawiony na kapcie, jakie miał na sobie profesor.

- Och, tak – zachichotał – Są święta, chyba nie obrażą się jak wpadnę tam w moich puchowych laczusiach, no nie?

Zabrzmiało to tak idiotycznie, że trzynastolatek nie wytrzymał i prychnął próbując zapanować nad sobą.

- Raczej nie – oznajmił – Wprawdzie, będzie tam zupełnie pusto. Wszystkich gdzieś wywiało.

- No tak, słyszałem o tym – chrząknął – Chodź, mam sprawę do Ciebie. Omówimy to w Wielkiej Sali przy śniadaniu, co ty na to?

Zaintrygowany chłopak zerknął na dorosłego.

- Coś z dodatkowymi lekcjami?

Mężczyzna pokręcił głową.

- Nie, nie tym razem – podrapał się po głowie – jednak po świętach bierzemy się do pracy. Ciągle nam coś wypadało i jakoś nie mogliśmy ich ponownie zrealizować, prawda? Spokojnie, jeszcze kiedyś będziesz wspominał swoje wolne soboty – zapewnił przyjaźnie – Jak korki, to korki. Porządna praca, a coś z tego wyniesiesz. Jednak to co chcę omówić niekoniecznie jest związane ze szkołą… a może i jest… ale… - kręcił się – Dobra! Omówimy to przy jedzeniu. Jak jestem głodny to nie myślę. Co z resztą teraz widać – zażartował i wszedł do  Wielkiej Sali. 

Przy stole prezydialnym siedział Remus w nienagannym stroju, uczesanymi łagodnie włosami i gazetą w dłoniach. Nawet nie spojrzawszy na przybyszy mruknął zabarwionym nutą wesołością głosem:

- Jak zwykle spóźniony – zwilżył palec i przewrócił stronę - Do tego wejście smoka z takim obuwiem – uniósł wzrok – Harry, wybacz, że musiałeś się wstydzić nawet przed obrazami.

Łapa wpatrywał się w niego głupio, lecz po chwili oprzytomniał.

- Są święta!

- Widziałeś kiedykolwiek Severusa wchodzącego do klasy w papciach tylko dlatego, że był poranek?

- Papciach – odburknął – Chciałeś powiedzieć chodaki…

Nastolatek zasłonił szybko usta, lecz jego drżące ramiona i tak wskazywały jak ten komentarz go rozbawił.

- Wesołych Świąt – posłał im łagodny uśmiech i spojrzał na chłopaka – I co, już lepiej?

Harry kiwnął ochoczo głową i podszedł bez oporów zajmując miejsce obok. Bodajże zasiadł na krześle Profesor Sprout.

- Kręgosłup czasem daje o sobie znać, tak samo stawy. Muszę brać jakiś eliksir przez pięć tygodni od pielęgniarki, abym szybciej wyzdrowiał. Mam go w torbie – powiadomił Remusa wziąwszy tosta. Zaczął go smarować najbliżej stojącą konfiturą – Magia zdziałała cuda.

- O tak – mruknął mężczyzna – Czasem dziwię się, że potrafi zrobić tyle samo dobrego co złego.

Syriusz sięgnął po dzbanek z herbatą i nalał jej sobie do filiżanki. Na talerz nałożył sadzone jajko oraz bekon, a w między czasie przegryzał to posmarowaną masłem kromką chleba.

- Mamy z Remusem pewną sprawę – zwrócił się do Harry’ego – Jesteśmy teraz jedynymi osobami w zamku, pomijając Hagrida i Filcha. Jak wiesz… oni nie są odpowiednimi opiekunami dla dzieci – napomknął delikatnie, próbując nie urazić chłopaka. W końcu, Hagrid był jego przyjacielem – My również wyjeżdżamy. Jutro z samego rana do domu Remusa – wziął łyk herbaty – i… oczywiście zrozumiemy, jak nie będziesz chciał, ale zaznaczam, że nawet sam dyrektor dał nam znać, że nie możesz zostać sam w zamku…

Chłopak uniósł brwi i pewny tego co powie profesor, mruknął niepewnie:

- Ale wujostwo…

- Z nimi to pół biedy – wtrącił Remus postanawiając przejąć pałeczkę – Syriusz chciał Ci zaproponować coś innego .

- Jako twój nauczyciel i przyjaciel Jamesa – dodał Łapa.

- I ja jako Remus, przyjaciel Syriusza i twego ojca również – patrzył w co raz bardziej rozszerzające się zielone oczy – Czy… nie chciałbyś… ech, trochę to trudne – spojrzał prosząco na Blacka.

Łapa zrozumiał sygnał.

- Chcemy Ci zaproponować spędzenie przerwy świątecznej… u nas – wyrzucił wypatrując reakcji chłopaka. Tego oczywiście zmroziło i wyglądał jakby go piorun strzelił. Potargane włosy pogłębiały owe wrażenie.

Harry nie wiedział co powiedzieć.

Cóż… okay. Propozycja jak propozycja. Rodzina Rona też mu to nie raz proponowała, ale… no był z nimi w dobrych kontaktach, naprawdę! Byli jego ulubionymi nauczycielami. Syriusza mógł nazwać nawet przyjacielem. Świeżo upieczonym, ale przyjacielem. Jednak gdy padło pytanie o spędzenie razem przerwy świątecznej… nie wiedział co począć. Czuł jednocześnie zmieszanie tym, że stoi komuś na drodze i jest piątym kołem u wozu oraz ciepło z wolna rozlewające się w okolicach serca. Rozpływało się jak gorący karmel, delikatnie otulając jego duszę miłą otoczką dobroci oraz szczęścia.

Przyjaciel jego ojca proponuje mu święta u siebie.

Usta mu drgnęły nieznacznie, powoli wyginając się w łagodny łuk. Czuł się… dobrze. Pierwszy raz odkąd wiedział – był przekonany -, że znów spędzi ten czas samotnie grając jak ostatni frajer ze skrzatami w szachy czarodziejów. Określenie ‘cudownie’ byłoby zbyt naciągane. To była zaskakująca… prośba? Zachęta?

Może pozostańmy przy propozycji.

Później będzie skakał z radości. Teraz… musi po prostu przyswoić tą informację. Co z resztą nie potrwa długo.

- Och – wydobył z siebie po długiej, nerwowej ciszy.

Syriusz sapnął przygryzając jeden z polików.

Zgódź się, zgódź się, zgódź się…

- Cóż… em – przeczesał włosy – Miło, że proponujecie – wygiął niepewnie usta – Szczerze mówiąc, nie uśmiechało mi się na myśl siedzenia w zamku i gadania z portretami przez półtorej tygodnia.

- Cała przyjemność po naszej stronie – powiedział Remus spoglądając na niego ciepło – Nie możesz zostać sam… ani ja z nim – wskazał na Syriusza – pomożesz mi troszkę z Ł… Syriuszem, prawda? – poprawił się szybko, mając nadzieję, że chłopak nie zwrócił na to uwagi.

- Ej!

Zaśmiali się lekko z oburzonego Blacka.

- Ja Ci dam pomogę… - burknął pod nosem.

- To jak? Oczywiście, masz jeszcze dużo czasu na zastanowienie…

- Czyli do jutra – sprostował z zapełnioną jajecznicą buzią Syriusz.

- …Jeżeli nie będziesz chciał, sprowadzimy kogoś do zamku, aby Cię pilnował. Coś się załatwi – oznajmił Remus – Aczkolwiek… miło by było mieć komu poopowiadać historie z młodości. James był bardzo…

- Żywą osobą – dopełnił Black po czym łyknął herbaty.

Harry czuł, że nie będzie żałował tej decyzji. W końcu… spędzi święta z przyjaciółmi jego rodziców.

- Wiecie – odezwał się – Sądzę, że nie ma co tu się długo zastanawiać. To naprawdę miło z waszej strony, że mnie zapraszacie. Jesteście pewni, że nie będę wam przeszkadzał?

- Ależ skąd! – zapewnił Remus – Będzie nam bardzo miło gościć Ciebie w naszych skromnych progach.

- Mieszkacie razem?

- Tak, od niedawna – potwierdził – Z resztą, ktoś musi pilnować Syriusza.

- Remus – warknął w akompaniamencie śmiechów pozostałej dwójki.

- No to, zgadzam się – posłał Lupinowi lekki uśmiech i ugryzł tosta z dżemem – Nareszcie święta poza zamkiem.

Gdy to powiedział nie spostrzegł smutnego wzroku Syriusza. I całe szczęście. Przysporzyłoby to wiele krępujących pytań. Łapa szybko się otrząsnął i zadał chłopakowi pytanie:

- Nareszcie?

Westchnięcie i spojrzenie mężczyźnie prosto w oczy.

- Wujostwo nie lubi magii – zaczął bardzo delikatnie – a ja nie chcę im stwarzać kłopotów.

- Ale to twoja rodzina!

- No wiem – mruknął patrząc w talerz – Jednak lepiej czuję się w miejscu, gdzie ta magia jest. Naprawdę.

Kłamie. Kłamie jak z nut.

Wyszeptał cichy głosik w głowie Remusa.

- Nie tęsknisz za nimi? – wiedział, że wujostwo Harry’ego jest anty-magiczne, no ale… żeby zostawiać podopiecznego na okres świąt samego?

Chłopak pokręcił głową i wymusił uśmiech na twarzy.

- Przynajmniej w wakacje się widzimy.

A szkoda, na wakacje też bym chętnie pozostał w zamku – mruknął w myślach.

- No cóż – postanowił się w tym nie zagłębiać. Albus mówił mu, że Harry nie jest zbytnio zżyty z krewnymi. Resztę może sobie sam dopisać. Pokręcił głową i westchnął – jeżeli Ci to odpowiada, nie kwestionuję tego. W każdym razie, rozumiem Cię. Też wolałbym pozostawać na święta w Hogwarcie, gdybym był w twoim wieku – napotkał pytające spojrzenie – Tu można czarować. W moim domu mój namiar byłby aktywny. Kto by nie chciał poczarować sobie dowoli bez nadzoru, prawda? – spróbował go jakoś rozweselić.

- To prawda – uśmiechnął się lekko – Ale i tak cieszę się, że wyjadę z tego miejsca na święta. To będzie pewna odskocznia.

Mężczyźni pokiwali głowami i zajęli się śniadaniem. Dzisiaj sowa poczta przybyła z lekkim opóźnieniem. Gdy Harry miał zamiar spakować swoje rzeczy, Hedwiga zawitała do wielkiej sali, podleciała do stołu i zmusiła do pozostania na miejscu. Chłopak odwinął sznureczek z nóżki ptaszyska i zgarnął list. Bordowa koperta jednak nie dała za wygraną i nie dała się schować do kieszeni. Zrezygnowany został zmuszony do otwarcia jej na miejscu.

Na liście widniał złoty napis ‘Harry Potter’. Zmarszczył brwi i rozdarł papier.

Drogi Harry,

Mam nadzieję, że dobrze spędzasz owe święta. Jak sądzę, Syriusz i Remus zdążyli Cię już o wszystkim poinformować. Wyjazd do domu profesora był niespodzianką, prawda? Jestem pewny, że miło i spokojnie spędzisz u niego czas. Przepraszam, że nie mogłem Cię o tym poinformować osobiście.

Wesołych Świąt.

Albus Percival Wulfryk Brian Dumbledore.

Zamrugał powiekami i zwinął krótką korespondencję.

Dyrektor naprawdę nie miał takiego obowiązku, a jednak napisał mu list z przeprosinami i życzeniami. To było bardzo miłe.

Uśmiechnął się do nauczycieli i z szybkim skinięciem głowy pomknął do dormitorium, aby się spakować. Nie wiedział od czego zacząć. Jego rzeczy były dosłownie wszędzie! Wszakże, nie spodziewał się wyjazdu i to dlatego jego ubrania zamiast w kufrze, walały się po całym pokoju. Wiedząc, że zajmie mu to zbyt dużo czasu zajrzał do podręcznika od zaklęć i zaczął szukać pewnego pomocniczego zaklęcia.

- Mam! – zamknął książkę i przygotował różdżkę - Accio ubrania Harry’ego Pottera – nie zorientował się jednak, że owa garderoba rzuci się w jego stronę jak oszalała i przykryje go od stóp do głów – No masz – zdjął pomarańczową koszulkę z twarzy i upuścił koło butów.

Zdecydował wpakować ciuchy tak, jak leżały i mieć spokój przez większość dnia. Wziął jeszcze tylko kosmetyki z łazienki, książki z łóżka, przedmioty z etażerki i był gotowy do drogi.

Miało to być dopiero jutro, więc postanowił polatać na miotle. Po drodze na błonia spotkał niezadowolonego Filch’a klnącego pod nosem z miotłą w dłoniach.

- Potter – warknął łupiąc na niego spod cienkich mysich włosów – Jestem pewny, że to twoja sprawka – odrzucił miotłę na bok i doskoczył do zaskoczonego chłopaka.

- C-co?

- Jak to co!? – wrzasnął zdenerwowany – Załatwiłeś moją kotkę! – chwycił go za polar i pociągnął za sobą.

- Proszę pana! – próbował się wyrwać – Ale o co chodzi?

- Ty już dobrze wiesz o co chodzi – warknął ukazując żółte zęby i stanął przed jedną z setek zbroi w zamczysku – Zamknąłeś Panią Norris w tym żelastwie! Nic nie jest w stanie tego otworzyć. Twój ojciec robił dokładnie to samo…

- To nie ja! – bronił się szarpnąwszy ponownie ramieniem zakleszczonym w brudnej łapie Argusa.

- Nie wierzę Ci! Jesteś jedynym dzieciakiem w zamku, gówniarzu!

- Ja nic…

- Co tu się dzieje? – usłyszeli trzeci głos.

Parę metrów od nich stał Remus Lupin ze skrzyżowanymi ramionami. 

Łupał niebezpiecznie na Filcha i powolnym krokiem zbliżał się do nich coraz bardziej.

- Ten dzieciak – wypluł woźny – Zamknął moją kotkę w zbroi! Do tego zaklął to tak, że nie idzie jej stamtąd wydostać.

Remus przystanął unosząc brew.

Ach… w zbroi?

Przenieśmy się kilka godzin wcześniej. Remus pamiętał jak koło szóstej rano drzwi od jego komnat zaskrzypiały, a przez nie przecisnął się uśmiechnięty Syriusz. Mamrotał coś o miauczeniu i pomocy wiernego huncwotom Irytku. Teraz wszystko trzymało się kupy. Ktoś zamknął kota woźnego w zbroi, a tą osobą był Syriusz. Nie bez powodu wymknął się tak wcześnie rano w kwater.

Uśmiechnął się pod nosem i pokręcił delikatnie głową. Syriusz nigdy się nie zmieni.

- Och, w zbroi? – udał zaskoczonego wyjmując różdżkę – Wypuść Pana Pottera. Jestem pewien, że to nie jego wina.

- Taak? A kogo, jak nie syna Jamesa Pottera i to w dodatku jedynego dzieciaka w szkole?

- A Irytek? Dobrze wiemy, jak nie lubi tego kota – mruknął analizując zbroję – Zaklęcie stałego przylepca na wszystkie otwory– szepnął do siebie 

– Bardzo pomysłowe.

- Pomysłowe? Taki kawał pomysłowy?! – wycharczał mężczyzna – Mój kot by się udusił. Zabiję tego poltergeista!

- Och, bez przesady Argusie…

- Dla Ciebie Pan Filch, Lupin – wysyczał puściwszy chłopaka – Ty i ta wasza banda już nie dość, że dewastowała Hogwart, to nie dostawała za to odpowiednich kar…

- Dość – uciął zimno nakazując skinięciem głowy Harry’emu, aby znikał – Zaraz się tym zajmę, Filch.

- Oby – łupnął na dzieciaka po raz ostatni.

Harry decydując się uniknąć ponownej konfrontacji z woźnym chwycił swojego Nimbusa i pomknął w stronę wyjścia. Obejrzał się po raz ostatni przez ramię i napotkał lekki uśmiech Remusa. Odwdzięczył mu się tym samym i już go nie było. Będąc na zaśnieżonych błoniach przełożył nogę przez miotłę i uniósł ponad ziemię. Chłodny wiatr rozwiewał mu włosy i różowił policzki. Niedługo później zaczęło delikatnie prószyć śniegiem. Zmienił kierunek lotu, by nie lecieć pod prąd spadania śniegu. Gdy zorientował się, że wygląda jak jedna wielka biała kulka zszedł na ziemię i zdjął z siebie ‘tony’ białej nawierzchni.

Z nad chatki Hagrida unosiła się mała stróżka dymu. To oznaczało, że półolbrzym był w domku. Harry poszedł w tamtą stronę. Jeżeli jutro ma wyjechać, to wypadałoby się pożegnać. Zapukał w mosiężne drzwi i czekał, aż Rubeus mu otworzy.

- Harry! – rozczochrany mężczyzna otworzył drzwi i powitał z wielkim uśmiechem – Akurat wybierałem się do Zakazanego Lasu. Ty to masz wyczucie.

- Och, przepraszam! Nie chciałem przeszkadzać…

- Ależ skąd! – żachnął się odrzucając brudny fartuszek obok śpiącego Kła – Harry, może przejdziesz się ze mną? Bym potrzebował dodatkowej pary rąk do pomocy. Ta bestia na nic się nie zda – wskazał na psa – Leniwe psisko – pokręcił głową.

- Do pomocy? A jakiej?

- Ano drewna muszę narąbać. Zapasy mi pustoszeją, a że później mają być zamiecie…

- Zamiecie? – zdziwił się poprawiając okulary na nosie.

- Ma się swoje dojścia – uśmiechnął się tajemniczo. Zupełnie nie w swoim stylu – To co, idziesz? Jak nie chcesz to możesz poczekać w domku, może uda Ci się dobudzić Kła.

Chłopak spojrzał na sanie z tyłu chaty i przestąpił z nogi na nogę.

- Nie ma problemu, mogę pójść. Pomogę Ci – uśmiechnął się.

Półolbrzym klepnął go potężną dłonią w ramię, aż chłopak zasyczał z bólu.

- Oj, zapomniałem chłopie – cofnął szybko rękę i w zamian poczochrał mu włosy – Równy z Ciebie gość, Harry. Tak samo jak twój ojciec.

Chłopak wyszczerzył się i ruszył razem z Hagridem w głąb lasu.

~~*~~

- Oczywiście, że zostanę. Nie miałam nawet zamiaru się stąd wynosić – odpowiedziała oddając swój płaszcz Lupinowi – Myślisz, że odpowiednim będzie danie mu prezentu pomimo, że się nie znamy?

- Z pewnością się ucieszy.

- Nie ma innej opcji – usiadła na kanapie koło kominka i odebrała od mężczyzny kieliszek wina – Z miłą chęcią go poznam. Jednak potrzebuję pomocy co do doboru prezentu.

- Pomocy?

- Co kupić i gdzie… - Nimfadora zawitała do Remusa tuż po incydencie Harry’ego z Filchem. Syriusz siedział na sąsiednim fotelu i przyglądał się nowej dziewczynie przyjaciela. Nareszcie ją poznał osobiście.

Miała fioletowe włosy do ramion, czarne oczy i oryginalny styl ubierania się – panieńskie nazwisko jej matki to Black, więc tak czy inaczej są ze sobą jakoś spokrewnieni. Dzisiaj była ubrana w czarne podziurawione jeansy, ciemnozielone czarodziejskie buty, bordowe ażurowe ponczo i żółty top pod nim. Za ubranie wierzchnie robił czarny płaszcz, żółty szalik i granatowa czapka z pomponem.

- Wiele o tobie słyszałam – zwróciła się do Syriusza – Ale zapewniam, pomysł zamknięcia Cię w łazience był tylko i wyłącznie z inicjatywy Remusa – wyszczerzyła się do niego – Aczkolwiek drętwotę mógł sobie darować.

- Dora… - jęknął Lupin.

- Aj, no przestań! – spojrzała na niego rozbawiona – Krewniacy trzymają się razem – pokazała mu język i zachichotała dźwięcznie.

W tym roku trafią nam się niezłe święta – parsknął Syriusz w myślach po czym założył nogę na nogę.

- Czyli będziesz u nas gościła?

- Tak, mam urlop w pracy – schowała kosmyk włosów za ucho – Nareszcie! Na widok Biura Aurorów chciało mi się rzygać. Ostatnio jest tyle roboty… - pokręciła głową.

- Całe szczęście, że w święta Ci już odpuścili – obok niej przysiadł Remus, obejmując kobietę ramieniem i całując delikatnie w skroń – Jesteś głodna?

Czarnooka zaprzeczyła i oparła głowę o ramię mężczyzny.

- Jedziecie jutro, prawda? – spojrzała na Blacka – Może zabiorę się z wami, przecież to tylko jedna noc do przeczekania. Ach, i prezenty dopiero w Boże Narodzenie Remusie – uśmiechnęła się ciepło – Męczysz mnie tym od jakiegoś tygodnia.

Blondwłosy prychnął i przewrócił oczami.

- Męczę?

Kobieta wysunęła się z jego objęć i poprawiła włosy.

- A kto mi codziennie wysyłał listy o treści…

Syriusz zaśmiał się szczerze i wstał z zamiarem zrobienia sobie kawy.

- Oj, Remusie - uśmiechnął się tajemniczo – Przecież to takie w moim stylu. Żebyś ty napastował bliskie Ci osoby...

- Ależ, ja wcale…

- Jak to nie! To prawda – szturchnęła go z łokcia – Twoja sowa była u mnie stałym bywalcem. Zjadła mi wszystkie czekoladowe ciastka.

Black wciągnął ze świstem powietrze i udał przerażonego.

- Czekoladowe?! Remusie, słyszałeś? Czekoladowe… - załamał ręce – Nie bój się, będę Ci wysyłać stąd listy jeżeli wylądujesz w celi numer czterysta dwanaście. Módl się, aby Cię nie przydzielili do dwudziestki. Obok zasiada chory psychicznie Michael. Facet powtarza słowo ‘słońce’ jak mantrę. No wiesz, zamurowali mu okno.

Nimfadora nie powstrzymała się i zaśmiała głośno ukazując szereg białych zębów. Załapała o co chodziło Syriuszowi.

- Podobno na poziomie zero dają możliwość wysyłania listów. Pomogę Cię tam ulokować.

Zaśmiali się z miny Remusa. Mężczyzna pokręcił głową i wstał z zamiarem dolania sobie wina. Kobieta westchnęła i odwróciła się do Blacka. Zapadła cisza i tylko tykanie zegara ją przecinało. W tle było słychać szukającego trunku Lunatyka.

- Nie masz mi jednak tego za złe – stwierdziła Tonks patrząca w kominek.

Czarnowłosy zmarszczył brwi i zdziwiony spytał:

- Czego?

Kobieta oparła głowę o oparcie kanapy i zaczęła bawić się poduszką obok. Z jej uśmiechu nie pozostało nic niż blade rumieńce na policzkach.

- Jestem aurorem. Wiem, że masz do nich żal za wpakowanie za kratki bez powodu. Byłam pewna, że będziesz do mnie wrogo nastawiony. Dlatego nie chciałam abyśmy się tak szybko poznali. Remus o tym wiedział  i rozumiał mnie w stu procentach – spojrzała na niego – tu nie chodziło u mój wiek, tylko o twój stosunek do osób pracujących w takim a nie innych zawodzie – posłała mu lekki, stłumiony uśmiech – Bałam się, że będziesz miał za złe Remusowi, a tego bym nie chciała. Jesteście przyjaciółmi, a wiem jak wiele to dla was znaczy.

Black odstawił filiżankę z kawą na stolik i spojrzał na kobietę.

- Mam żal tylko i wyłącznie do tych, którzy się do tego przyczynili – oznajmił cicho – Do wizengamotu, do aurorów zajmujących się moją sprawą oraz do samego winnego, który wkopał mnie za kraty na bite dwanaście lat – wziął oddech – Uwierz mi, nie jesteś winna tego co zabrało mi tak dużą cząstkę życia. Pracujesz tam od czterech miesięcy, prawda?

Fioletowowłosa przytaknęła zakładając nogę na nogę.

- No właśnie, tylko cztery miesiące – przeczesał włosy - Nie miałaś z tym nic wspólnego, a poza tym… Remus wie w co się pakuje, a jeżeli zdecydował się na jakikolwiek związek z kobietą młodszą od niego, to musisz być bardzo wyjątkowa. On nie bierze byle czego. Lubuje się w prawdziwych skarbach – odpowiedział szczerze.

Kobieta patrzyła na niego jak na kogoś kto powiedział coś najpiękniejszego na świecie. Jedyną jej reakcją był lekki uśmiech i wdzięczne spojrzenie.

- Syriuszu, nie pijesz dzisiaj? – do pomieszczenia wszedł Remus z delikatnie potarganymi włosami – Znalazłem naszego ulubione wino. Na Merlina, dlaczego schowałeś to tak głęboko w tym zapchlonym kredensie? – spytał usiadłszy obok Tonks –Może spróbujesz naszej męskiej alkoholowej miłości? – skierował pytanie do zamyślonej dziewczyny.

Zamrugała i pokręciła głową.

- Nie, dziękuję – wstała z kanapy i podeszła do mężczyzny, aby pocałować go w policzek – Pozwól, że ulokuję się w twojej sypialni – szepnęła mu na ucho i skierowała się w stronę pokoju mężczyzny.

Blondyn odprowadził ją wzrokiem, a potem przerzucił go na przyjaciela.

- Co jej powiedziałeś?

Syriusz wybałuszył oczy.

- Ja?

Przewrócenie oczyma.

- Wyglądała na zdezorientowaną – wyjaśnił odstawiwszy butelkę na stolik – Mam nadzieję, że nie było to coś na mój temat.

Łapa wstał i położył mu dłoń na ramieniu.

- Nie martw się, po prostu ją w czymś upewniłem – odpowiedział lakonicznie po czym dodał – Idę przygotować torby na jutro, później przejdę się na błonia, a wiesz jak nie lubię pakowania na wariata – wziąwszy łyka wina chwycił płaszcz i wyszedł z komnat.

~~*~~

Tym czasem u Harry’ego i Hagrida…